15 juli 2012

Gouldings-Mesa Verde

Groene tafel
We werden vanochtend gewekt door het zonnetje, dat zag er heel wat beter uit. Michel vond het huisje maar een bende. 5 Jaar geleden sliepen we hier ook, toen zag het er redelijk uit, ik denk dat er weinig onderhoud  gedaan is, daarbij komt dat Fabian is gegroeid en de bedden niet meegegroeid, hij had dus maar een klein/te klein bedje, toch vind ik het wel iets hebben, maar eigenlijk is het meer voor gezinnen met kleine kinderen. We hebben lekker buiten voor het huisje ontbeten, oma en opa nog even op Skype gesproken. Om 10 uur zaten we weer bepakt in de auto. Ik snap niet, als ik alle reisverslagen lees, dat het zoveel mensen lukt elke dag rond 8 uur te vertrekken, wij krijgen het niet voor elkaar, discipline, niet tijdens de vakantie dus ;-). We gingen op weg naar Gooseneck statepark, onderweg wilde ik stoppen bij Milemarker 13, het punt waar Forrest Gump in de gelijknamige film stopte met rennen(onze favoriete film). Dom, dom toen we bij gooseneck statepark waren dacht ik er pas aan, nog niet helemaal wakker dus... en om nu 25 km. daarvoor terug te rijden... Onderweg kwamen we nog langs Mexican hat een rots die lijkt op een hoofd met een Mexicaanse hoed erop, die balanceerd op het ronde rotsje, even wat foto's gemaakt en weer verder.
Gooseneck statepark is eigenlijk maar één uitzichtpunt over de San Juan river die hier allemaal bochten maakt in de vorm van een ganzennek, mooi om te zien, zoals deze hele omgeving. Hierna reden we door naar de dirtroad Valley of the gods, ik had gehoord dat deze weg vergelijkbaar is met de weg door Monument valley maar dan rustiger. Vlak voorbij deze weg is de Mokey dugway een gravel weg met switchbacks die vrij stijl omhoog gaat, deze hebben we 5 jaar geleden ook gereden maar dan naar beneden, we zijn de weg nu omhoog gegaan, je hebt mooie uitzichten, aan het eind van de weg kan je ook nog naar Muley point waar je ook een mooi uitzicht hebt op de Goosenecks, deze hebben we nu niet gedaan. We zijn weer terug naar beneden gereden met de gopro aan. Daarna zijn we de Valley of the gods road gaan rijden, een goed begaanbare gravelweg, alleen als het veel geregend heeft iets moeilijker te berijden, nu was het droog. Het eerste stukje vond ik niet heel boeiend, het middelste stuk was erg mooi, ik vond het wel heel anders dan de Monument Valley drive, niet te vergelijken. De weg is zo'n 17 miles, een aanrader.
We gingen weer verder richting Mesa Verde National park(Mesa=tafel, Verde=groen)dit was nog zo'n 2 uur rijden, af en toe vielen mijn ogen even dicht, je komt door een paar kleine dorpjes waarbij je denkt, wonen hier nog mensen, in the middle of nowhere, half verlaten oude huisjes maar wel met mooie nieuwe kerkjes. Vaak moeten de mensen een deel van hun salaris afstaan aan de kerk, dat is wel te zien. We zagen veel ja-knikkers onderweg die water uit de grond pompten. Michel vindt dat we maar weinig wildlife zien deze vakantie, op een heleboel chipmunks(hele kleine eekhoorns), hagedissen, wat herten en een paar kolibri's na helemaal niets. Gisteren waren we aan het BBQ en, toen kwam een rode kolibri vlak voor Fabian's hoofd, even stil alsof het hem aankeek en vloog toen weer verder, kolibri's kunnen net als helicopters stil hangen in de lucht, hummingbirds in het engels, je ziet ze hier veel. Vandaag zagen we een aantal wilde paarden onderweg maar paarden vindt Michel geen echte wildlife, beren en slangen etc. dat is pas wildlife.

Voor het park kwamen we door Cortez, een wat grotere plaats, het was 3 uur en we besloten vast te gaan eten dan hadden we de rest van de middag voor het park. We zijn bij Denny's gaan eten, ernaast was een Wallmart, daar hebben we gelijk melk en ook wat lekkere dingen gehaald. Op naar het park, we moesten een kronkelweg de berg op, hij was in tegenstelling tot de rode rotsen tot nu toe, begroeid met groene bomen en struiken, we kregen bij de ingang ook een folder om bedacht te zijn op beren, haha, geen beer gezien. Even een stukje uitleg over het park:
"Mesa Verde is het enige Nationale Park in Amerika waar het niet gaat om de natuur, maar om de geschiedenis van de vroegere bewoners. Ongeveer vijftienhonderd tot dertienhonderd jaar geleden vestigde een groep Indianen zich op een dichtbegroeide hoogvlakte in het zuidwesten van de staat Colorado. De naam van dit gebied, Mesa Verde, betekent 'groene tafel'. In het zuiden van dit gebied liggen veel ravijnen, waar de Indianen op beschutte plekken rotswoningen hebben gebouwd. Omstreeks het einde van de 13e eeuw lieten ze hun nederzettingen om nog onopgehelderde redenen in de steek, waarbij ze veel van hun persoonlijke bezittingen achterlieten. De rotsnederzettingen en de andere vroege sporen van menselijke bewoning in dit gebied, behoren tot meest omvangrijke en best bewaarde archeologische vondsten in heel Amerika. Sommige van de oude nederzettingen mogen - onder begeleiding van een Park Ranger - worden bezocht."

We zijn eerst naar het visitorscenter gereden om nog een tour met de ranger naar een van de klifwoningen te doen, er stond een korte rij, er waren nog 8 plekken om de Cliff palace tour te doen, helaas bleven er toen wij aan de beurt waren nog maar 2 plekken over. Ik heb toen maar de Balcony tour, die wat avontuurlijker is dan cliff palace voor morgenochtend 9 uur besproken. We zijn eerst gaan inchecken bij de Far view lodge waar we een kamer hadden besproken, we hebben niet volledig uitzicht op het dal, dat zijn maar een paar rijtjes met huizen, wij kijken gedeeltelijk op het Far view restaurant. Op de kamer is geen airconditioning, het kan hier best warm zijn, lijkt me niet prettig om dan zonder airco te zitten.We besloten zelf de Spruce Tree house trail te gaan doen,dit zijn klifwoningen die je zelf mag bezoeken. Deze trail was echter heel kort, je kon ook afslaan naar Petroglieph point trail, deze was 5 km. Het was 6 uur en de ranger had gezegd dat het hek om half 7 dicht ging, je kon dus niet teruglopen maar moest de 5 km.loop uitlopen. Vijf voor zes begonnen we aan de trail, je moet je bij een register inschrijven zodat ze weten wie er nog in het gebied is. Het was een leuke trail met wat klauterwerk en overhangende rotsen, we hoorden een hard geluid, Fabian dacht een grote waterval, we keken en luisterden goed, Michel zei, dat het de wind was, er kwam een heel donkere lucht aan, we waren 20 minuten onderweg, het begon te regenen. We besloten toch maar terug te gaan met zo'n donkere lucht. In de verte hoorden we onweer, om dan langs zo'n klif te lopen, vreemd dat de ranger ons niet had gewaarschuwd voor dit weer, we moesten snel zijn anders was het hek dicht, dus snel gelopen, het ging ook steeds harder regenen. We zitten hier op 7500 feet, dus dat merk,vooral ik, aan mijn adem. Gelukkig waren we op tijd bij het hek. Nu nog een stuk omhoog en we waren weer boven bij het museum waar de trail begon, drijfnat! We hebben nog even in het museum gekeken. Toen we terugreden bleef het regenen de temperatuur zakte naar 12 graden! Jammer want de hele dag was het lekker weer en 30 graden. Eerst dachten we nog door het park te rijden maar het regende best hard en dan zie je ook niets dus zijn we maar naar onze kamer gereden, na een uurtje kwam er een kleine zonnetje en een prachtige regenboog zo groot en fel heb ik het nog nooit gezien. Hopelijk is het morgen droog als we de Balcony tour gaan doen.