18 juli 2012

Santa Fe-Great Sand dunes

Yes, Yes, Yes!!!

Vanochtend hebben we vroeg de wekker gezet, de mannen wilden sporten bij de fitness om half 7!! Michel was al snel terug, hij wilde fietsen maar er was geen fiets, wel twee loopbanden, Fabian heeft hard gelopen op de band.
Plan was om 8 uur te vertrekken, kwart voor acht zaten we in de auto! Eerst een breakfast sub gehaald bij de Subway en een broodje voor vanmiddag. Op naar Kasha Katuwe tentrocks, Yes!, na drie jaar(1e jaar roadconstruction, 2e jaar wildfires) is hij eindelijk open als wij er zijn, drie maal is scheepsrecht! En wat een prachtig weer hebben we, mooie blauwe lucht, zon, super! Toen we begonnen aan de wandeling(half 10) was het al 28 graden. We deden eerst de Canyon trail, we liepen 10 minuten door mul zand met steentjes, de zon brandde op onze schouders, daarna kwamen we in een slotcanyon, erg mooi en lekker koel. Daarna moesten we een flink stuk omhoog klimmen. Fabian liep vooruit, die vond het veel te langzaam gaan met die oudjes. Ik rende er met mijn korte beentjes als het ware achter aan, snel foto's nemend en genieten van de mooi gevormde rotsen. Naar boven was wel even pufffen, maar wat was het prachtig die rotsen met die verschillende kleuren lagen. Eenmaal boven is Fabian in de schaduw onder een rots gaan zitten, Michel en ik zijn nog een stukje doorgelopen, je zag hiervandaan de parkeerplaats in de verte, je had een mooi uitzicht over de tentrocks, wij vonden het echter mooier als je wat lager was en er tussen liep. We liepen weer naar beneden, naar boven loop je te puffen, vooral ik, naar beneden gaat het met je lucht een stuk beter maar is het weer moeilijker klimmen, maar al met al goed te doen. We gingen weer door de slotcanyon en waren blij dat we vroeg waren vertrokken, het werd nu een stuk drukker. We zijn afgeslagen naar de Cave loop, hier loop je naar een kleine grot in de rotswand, ook een leuk wandelingetje. Kwart over 11 waren we weer terug bij de parkeerplaats, ik had wel het gevoel dat ik er een beetje rennend doorheen was gegaan, Fabian vond het alsnog langzaam. We zijn op de picnickplaats nog wat gaan drinken, wat hebben ze dit allemaal netjes aangelegd. We hebben nog een foto gemaakt bij het bord van het park, drie maal is scheepsrecht dus dan moet het bord er wel op!

"Dit kleine park (oppervlakte 16,6 km²) in New Mexico dankt z’n beschermde status aan de aanwezigheid van de unieke kegelvormige rotsformaties, de Tent Rocks. De rotsen zijn ontstaan doordat hier, 6 tot 7 miljoen jaar geleden, als gevolg van een aantal vulkanische erupties dikke lagen as en puimsteen terecht zijn gekomen. Er zijn twee belangrijke rotslagen: de oudste laag bestaat uit wit-oranje Peralta Tuff gesteente, de grijs getinte laag hoort tot de Cochiti Formation. De meeste rotsen in het park zien er ongeveer hetzelfde uit, kegelvormig dus, maar de grootte verschilt wel enorm. Sommige Tent Rocks zijn maar een paar meter hoog, maar er zijn er ook die bijna 30 meter groot zijn. Veel van de rotsen hebben een hardere bovenlaag, een zogenaamde caprock, waardoor ze tegen slijtage zijn beschermd. Als een rots zo’n beschermende kap verliest, gaat het erosieproces aanmerkelijk sneller. Terwijl sommige Tent Rocks dus – naar geologische maatstaven gemeten – snel slijten, worden door erosie op andere plaatsen in het park nog steeds nieuwe exemplaren gevormd."








Hier stonden we bovenop


















We moesten nu nog 4 uur en 20 minuten rijden naar de Sand dunes, een lange rechte weg. Rond twee uur zijn we afgeslagen naar de brug over de Rio Grande, weer een van de grootste, hoogste of langste stalen brug van de US of A. Fabian en ik zijn over de brug gelopen, we waaiden er bijna af, we zagen overal om ons heen donkere wolken en flitsen maar bij ons was het droog. Michel was naar de picknick area gereden, daar hebben we onze Subway lunch genuttigd.
Fris en fruitig gingen we weer verder, wat een lange wegen, je kan zo ver vooruit kijken en weinig verkeer. We reden Colorful Colorado weer binnen. We zijn in Colorado begonnen, vervolgens Utah, Nevada, Arizona, Colorado, New Mexico en nu dus weer Colorado. We reden nog door een dorpje met een Dutch mill cafe, kwamen langs de oudste kerk van Colorado, niet gestopt en uiteindelijk kwamen we bij Alamosa. Hier boodschapjes gedaan bij de Wallmart, gegeten bij Chili's, hoewel we nog niet echt honger hadden.


Rond 6 uur gingen we weer op weg naar de sand dunes waar we geboekt hadden bij de Sand dunes lodge(lang tevoren). We zagen de Sand dunes al liggen maar moesten nog 50 km. rijden om er te komen. Eerst snel ingechecked, een eenvoudige maar nette kamer, er is een ijskast en magnetron, als we dat hadden geweten hadden we iets bij de pizza hut gehaald en later gegeten. Michel zei al, beren zijn hier niet er waren geen speciale vuilnisbakken met bearlockers die zijn er altijd in berengebied. Je kan buiten zitten met een super mooi uitzicht op de duinen en een nektar drinkbakje waar de kolibri's van drinken, ze vliegen af en aan.
"In het zuiden van de staat Colorado, in de afgelegen San Luis Valley, liggen de hoogste zandduinen van de Verenigde Staten. De achtergrond van dit landschap wordt gevormd door de ruige Sangre de Cristo Mountains, die behoren tot de bergketen Rocky Mountains. De duinen liggen op zo'n 2500 meter hoogte, hebben een oppervlakte van 80 km² en bereiken op sommige plaatsen een hoogte van meer dan 200 meter. Direct aangrenzend aan het Nationale Park ligt het Great Sand Dunes National Preserve, een prachtig alpine natuurgebied met o.a. zes bergpieken van ruim 4.000 meter hoog. De duinen zijn gevormd door zand dat door de Rio Grande en haar zijrivieren naar de San Luis Valley is gebracht. Duizenden jaren lang zijn de zandkorrels opgepikt door de sterke westenwind die hier vaak voorkomt; om de Sangre de Christo Mountains over te gaan gaat de windstroming aan de oostzijde van de vallei scherp omhoog, waardoor het meegevoerde zand wordt losgelaten. Het is vrij vochtig in de San Luis Valley, de zandkorrels nemen dat vocht op en worden daardoor zwaarder. Vooral het onderste deel van de duinen blijft daardoor heel constant van vorm. Het zand dat zich aan de oppervlakte van de nog steeds groeiende duinen bevindt is nog wel heel droog; de zichtbare patronen zijn dan ook – onder invloed van de vaak aanwezige wind - erg veranderlijk. "
We zijn snel naar de duinen gereden, we wilden de zonsondergang zien, het was een prachtige lucht. Maar je bent niet zomaar bij de duinen, eerst loop je zo'n kilometer door het zand, dan ga je een duin op, zwaar lopen door het diepe zand, daarna nog een en nog een, als je denkt eindelijk bij de top te zijn komen er nog een aantal heuvels. Fabian liep voorop, ik zei Michel hem maar te volgen, ik keek wel hoe ver ik kwam. Onderweg kwam ik  Vivianne van het Amerika forum  tegen met haar familie,  zij waren al op weg naar beneden en vertelde dat het erg mooi was boven. Leuk weer even wat mensen van het forum te zien. Ik zag Fabian en Michel in de verte lopen, er was nog een meisje uit Wisconsyn bij hun aangesloten, haar vader kon niet mee naar boven en zo hoefde ze niet alleen naar boven te lopen en kon ze nog een praatje maken(Amerikanen houden daar van), ze vond Fabian wel leuk, ze vroeg zelfs aan Michel een foto van hen twee te maken. Ik hield het voor gezien, we waren aan de late kant dus moesten snel naar boven, dat tempo ging boven mijn niveau met deze ijle lucht, helaas. Toen de zon onder ging werd het langzaam donkerder, ik zag ze maar niet terug komen, waar blijven ze nu. Iedereen zag je al naar beneden komen. Uiteindelijk zag ik 3 stipjes naar beneden komen, na een tijdje herkende ik Fabian's t-shirt. Toen we eindelijk herenigd waren, haha, moesten we nog een stukje lopen naar de auto door het zand. Fabian was helemaal onder de indruk van het uitzicht boven met de ondergaande zon over de duinen, hij vond het jammer dat ik niet helemaal boven was geweest, volgende keer gaan we vroeger zodat ik het ook red helemaal naar boven te klimmen. Zelfs hij vond het zwaar naar boven te lopen en kreeg kramp toen hij naar beneden liep, je hebt het zachte zand maar af en toe is het hard, als je dan rent voel je die harde stukken in je kuiten. Michel was helemaal bezweet en als laatste boven maar was het eerst beneden. We waren als laatste bij de parkeerplaats, daar zagen we nog een hertje vlak bij ons, later nog meer, er stak een klein muisje over, haha, Michel zei gelijk wel noteren in je verslag! Als het donker wordt komen de dieren tevoorschijn! Om bij de lodge te komen moesten we een kleine hobbelweg over, die hobbelde haast meer dan de dirtroads, opeens zien we iets groots overlopen, een schuddende grote kop! Yes! het was een beer en niet zo'n kleintje ook, wij juichen in de auto, helaas geen foto kunnen maken, het was te donker en zelfs met  flits gaf  de foto alleen maar donker weer, maar een beer zo dicht bij de lodge! We zijn nog naar de aardige man bij de receptie gegaan, hij vertelde dat de beren normaal pas in September naar beneden komen maar er is op het moment weinig voedsel boven, ze lopen dan langs de lodge naar beneden en halen eten uit de vuilnisbakken bij het restaurant beneden.
Wat een dag vandaag, vermoeiend maar Top!
Kolibri's bij de lodge


Michel rechtsboven, Fabian linksboven


Stipje is Fabian







Geen opmerkingen:

Een reactie posten